Frédéric Mistral and José Echegaray y Eizaguirre
December 10, 1904
Η Ακαδημία σκέφθηκε συγκεκριμένα δύο συγγραφείς που αμφότεροι θα άξιζαν ολόκληρο το Βραβείο Νόμπελ. Και οι δύο έχουν φθάσει στο ανώτερο όριο όχι μόνον της ποιητικής τέχνης, αλλά ακόμα και της ζωής' ο ένας είναι εβδομήντα τεσσάρων ετών, ο άλλος δύο χρόνια νεότερος. Για το λόγο αυτό, η Ακαδημία πιστεύει ότι δεν μπορεί να περιμένει περισσότερο για να τους αποδώσει μία τιμητική διάκριση που και οι δύο δικαιούνται εξ ίσου, αν και από διαφορετικές απόψεις, και τους απονέμει εξ ημισείας το ετήσιο βραβείο. Αν και μ' αυτόν τον τρόπο, μειώνεται η υλική αξία του βραβείου για έκαστο των τιμηθέντων, η Ακαδημία μολαταύτα επιθυμεί να δηλώσει δημοσίως ότι, σ' αυτή την ιδιαίτερη περίπτωση, το καθένα από τα δύο αυτά Βραβεία θεωρείται ως ισάξιο του ακέραιου. - C.D. af Wirsén
O
Φρεντερίκ Μιστράλ (1830-1914) γεννήθηκε σ' ένα χωριό της κοιλάδας του Ροδανού στην Νότια Γαλλία από εύπορη αγροτική οικογένεια. Σπούδασε στο Βασιλικό Κολλέγιο της Αβινιόν, όπου μελέτησε Όμηρο και Βιργίλιο, και το 1851 έλαβε το πτυχίο της Νομικής από το Πανεπιστήμιο της Αιξ-Αν-Προβάνς. Μολονότι είχε αρχίσει να γράφει ποιήματα όντας ακόμα μαθητής και είχε από τότε εκδηλώσει την πρόθεσή του να γίνει ποιητής, δημοσίευσε την πρώτη συλλογή του το 1852 ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα του να ολοκληρώσει πρώτα τις σπουδές του. Τα πρώτα του ποιήματα τα έγραψε στην μητρική του γλώσσα, την προβηγκιακή - οξιτανική όπως είναι γνωστή -, και το 1854 μαζί με άλλους 6 νέους ποιητές ίδρυσε τον λογοτεχνικό και πολιτιστικό σύνδεσμο Félibrige που είχε σκοπό την διατήρηση της γλώσσας και των εθίμων της Προβηγκίας. Σκοπός στον οποίο δόθηκε ολόψυχα ο Μιστράλ, και που γι αυτόν προσέφερε ένα σημαντικό έργο εικοσαετούς εργασίας του, το δίτομο λεξικό
Lou Tresor dóu Felibrige, όπως και τα χρήματα του βραβείου Νόμπελ που τα χρησιμοποίησε για την ίδρυση ενός εθνογραφικού προβηγκιανού μουσείου στην Αρλ. Γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα, έτρεφε αγάπη και απεριόριστο θαυμασμό για την χώρα μας, που τον αποτύπωσε στο ποίημά του
Ο ελληνικός ύμνος. [
Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη / ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια. / Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, / θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.]
ο πίνακας είναι του Félix Auguste Clément - από: commons.wikimedia.org
Η αγάπη του Βικέντιου
Λέει: Σ' αγαπώ' δεν τρώω, δεν πίνω...
Μιρέγια, ιδέ το χόρτο εκείνο
που το ζυγώνουν τα κύματα τώρα.
Φυτρώνει στα ρηχά νερά,
δυο μόνο ανθάκια έχει μικρά
κι είναι, Μιρέγια, μια χαρά.
Όμως αν έρθει της αγάπης η ώρα,
το ένα το λούλουδο μονάχο
θα πάει κοντά σε κάποιο βράχο
τα πέταλα στον ήλιο για ν' απλώσει.
Καί βλέποντάς το έτσι λαμπρό,
τ' άλλο λουλούδι ερωτικό
κάνει ν' ανέβει απ' το βυθό,
ένα φιλί στο ταίρι του να δώσει.
Πάνου στο βράχο για να φτάσει
και στην αγάπη, ώσπου να σπάσει
το τρυφερό κλωνάρι του τεντώνει,
κι όταν ελεύτερο βρεθεί,
νεκρό κι ωραίο θε να συρθεί,
τ' άλλο για να 'βρει. Ένα φιλί,
Μιρέγια, κι ας πεθάνω! Είμαστε μόνοι.
Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης
(Άπαντα Καρυωτάκη, εκδ. Στρουμπούκη, 1981)
Ο
Χοσέ Eτσεγκαράι ι Εϊθαγκίρε (1832-1916) - πολιτικός μηχανικός, μαθηματικός, πολιτικός, και ένας από τους σπουδαιότερους Ισπανούς δραματουργούς - γεννήθηκε στην Μαδρίτη από γονείς βασκικής καταγωγής και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Μούρθια όπου ο πατέρας του κατείχε τη θέση του καθηγητή Ελληνικών στο τοπικό Ινστιτούτο. Εκεί παρακολούθησε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών η οικογένεια επέστρεψε στην Μαδρίτη. Σπούδασε στην Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Μαδρίτης (ETSICCP - Escuela Técnica Superior de Ingenieros de Caminos, Canales y Puertos) και τέσσερα χρόνια μετά την αποφοίτησή του έγινε καθηγητής στο ίδιο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Σε ηλικία 32 ετών, εξελέγη μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών, διετέλεσε υπουργός Οικονομικών και υπουργός Δημοσίων έργων και παρέμεινε επιστημονικά, πολιτικά και συγγραφικά ενεργός και παραγωγικός μέχρι το θάνατό του.
ο πίνακας είναι από το site Ateneo de Madrid
